30 yaşındakilerin yeni insanlarla tanışamaması

Böyle bir gerçeklik var ve bunu tek düşünen ben olamam. İş dışında en son ne zaman biriyle tanıştığımı hatırlamıyorum. Oturup bir şeyler içebileceğim iş ve ekonomi dışında bir şeyler tartışabileceğim, konuyu evliliğe bağlamayacak insanların nerede olduğunu merak ediyorum. Edit: Burada yazılanlar ve instagramda okuduğum yorumlar sonrasında birkaç noktaya değineyim istedim. Öncelikle bunun 30 yaşla alakalı olmadığını ben de biliyorum. Çok daha önce başlıyor genelde. Ama iş güç koşturmaca derken zaman akıyor ve bunun üzerinde pek durmuyoruz. 30 yaşına geldiğinde her şeyi çoğunlukla standart düzeye ulaşmış, hayatı belli bir ivme yakalamış insanlar olarak durup düşünmeye vakit oluyor ve göz ardı ettiği şeyi sesli ifade ediyor. Bir diğer nokta tanışmak istememek. Evet, çoğunlukla kendi öz irademizle yeni insanlar tanımıyoruz ya da tanımaya çalışmıyoruz. Bunun farklı farklı nedenleri olabilir. Ama insan bazen hoş sohbet edebileceği, yeni bir şeyler öğrenebileceği biriyle tanışmak istiyor. Evlilik muhabbetine gelince; herkes evlenmek zorunda değil. Evlenmemeyi tercih ediyor olabilirim. Evli olmadığım yalnız olduğum anlamına gelmez. Evlenmek için zamana ihtiyacım olabilir. Karşı cinsle arkadaşlık bu noktada zorlaşıyor. Herkes hemcinsiyle anlaşacak diye de bir şey yok. Çocukluktan beri arkadaşlarımın %95’i erkek. Kadınlarla anlaşamıyorum, konuşacak konu da bulamıyorum. Sonuç olarak sevgili sözlük üyeleri bu konuda yalnız olmadığımı gördüm. Hepinize sevgiler, selamlar

Sık dişini 31 yaşına az kaldı

hiç sanmıyorum icardi'nin yeni arkadaş edinirken zorlandığını. her şey gibi bu da sınıfsal. alışalım artık.

Tanışamaması değil de tanışmak istememesi demenin daha doğru olduğunu düşündüğüm durumdur. İnsan belli bir yaşa kadar birçok insanı tanımak için fazlasıyla enerji sarf eder çünkü bir insanı tanımak gerçekten zor ve yorucu bir iştir. Bu sarf etmiş olduğunuz enerji karşılığında özellikle tanımış olduğunuz kişilerden umduğunuzu bulamadıysanız, sonu hep hüsran ile biten arkadaşlıklar ve ilişkiler yaşadıysanız bir süre sonra bu durum sizde bezginlik, bıkkınlık hatta umutsuzluk yaratır. Bünyenizde bu denli duygular barındırdığınız zaman yeni insanlarla tanışmak istememeniz gayet normal bir hâl alıyor. Bu durumu aşmak yine kişinin kendisinde bitiyor. Çünkü durumun kilit noktası istemekten geçiyor. Yeni bir insan tanımak, bir arkadaşlık kurmak, bir ilişki içerisinde olmak gibi durumların temelinde bunu gerçekten istemek yatar. İnsan istedikten sonra bunları başarabilir ve sürdürmek adına her şeyi yapabilir ama istemeyene bahane çoktur...

Şu hayatta ne kadar az insan tanısam o kadar kar

la ben 14 yaşından beri kimseyle tanışamıyorum. bakınız zirvedeki yalnızlık thug life.

(bkz: hevesi kalmamak ) Yorgunuz, yalan mı söyleyelim?

O çevre de yok aslında. Üniversitedeyken insanlarla iç içesin, ister istemez otobüste ya da fakülte binasında sohbet ediyorsun birileriyle. Biz iş çıkışı yorgun argın eve gidip dinlenmeyi veya arkadaşlarımızla vakit geçirmeyi tercih ediyoruz. Yeni insanlarla tanışma zahmetine kimse girmediğinden tanışmak mümkün olmuyor.

Büyük korkularımdan. Uzun zamandır yeni insanları tanımamaktan ve tanıdığım insanları da aslında tanıyamamış olmamdan kaynaklı çektiğim yalnızlığın uzun süreceği kanısındayım. Çok uzun sürmesin lütfen.

30 yogum ama 28 varım :) Ve bana 30 yaş sendromu daha erken yüklendi galiba.Yeni birileri ile tanışmaya isteğim ve enerjim yok.Yaş ilerledikçe herkesin özünü görmeye başlıyorum galiba ve illa bir şey beni rahatsız ediyor ve sessizce uzaklaşıyorum..